Avonturenklassen 2024

Dag 5: Let's jump, I believe I can fly! 

Hey ho, let’s go

De fuif was nooit gezien. In al die jaren dat ik al naar Sy ben geweest, was dit zonder twijfel de zotste fuif die ik ooit heb gezien. De start was alleszins veelbelovend.  Meester Lauben had onze chillruimte helemaal ingericht als een echte fuifzaal. Hij had zelfs inkomtickets gemaakt, waarvan 3 gouden tickets. Die gouden tickets waren ergens beneden verstopt. Na 5tal minuten vonden Pauline, Celeste en Mylo hun eigen gouden ticket. In de loop van het jaar mogen ze die inwisselen voor een activiteit naar keuze. Het moet natuurlijk een haalbare wens zijn. Een tweede keer naar Sy gaan, daar zouden ze zeker allemaal akkoord mee gaan, maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren. En toen kwam er spontaan een ‘Ohhhh’ van de leerlingen. Maar geen nood, we gaan zeker nog leuke activiteiten doen dit schooljaar. 

Van 20u t.e.m. 22u gooiden de leerlingen hun beentjes helemaal los. Van de eerste tot de laatste noot werd er gedanst. Er werd gehakt en tal van andere danspasjes werden uitgevoerd. En wie niet zo goed wist hoe te bewegen, kon ook gewoon iemand nadoen of gewoon wat bewegen met hun hoofd, schouders, knie en teen. Maar ook de heupen gingen van links naar rechts en van boven naar onderen. Rune, Pauline en Lyen deden zelfs een sturdy dance. Ik weet helemaal niet wat het is, wat me misschien weer een beetje ouderwets maakt, maar ik heb er alle vertrouwen in dat Lyen mij verzekerde dat het zo werd geschreven. In deze verslagen staan er ook ongetwijfeld wel wat typfouten. Dat is omdat mijn gedachten soms al verder zitten dan wat ik wil schrijven. En bij het overlezen, haal ik er wel nog een paar uit, maar door de vermoeidheid blijft er wel nog eens één aan mijn computerscherm plakken. Nu, dit verhaal was uiteraard om jullie te laten meegenieten van hun onvergetelijke week, maar zeker ook omdat zij dan iets hebben waar ze over 10 jaar naar kunnen terugkijken. We gaan het boekje van Sy nog wat pimpen met een muzische opdracht maar dit is  voor later. 

Na het lezen van het voorlaatste verslag donderdagavond, gingen ze moe, maar voldaan hun bedje tegemoet. Wij hadden het gevoel dat het heel snel stil was, maar misschien zijn ze nu al wat slimmer en hebben ze deze week ook beter leren fluisteren. Maar ook dit hoort erbij. 

Deze morgen werden we gewekt door juf Tatiana. Ze had de box vast en speelde ‘Goeiemorgen zonneschijn’ van de Wannebies. 'Je bent veel mooier met een lach, je kunt maar beter vrolijk zijn.' Laat dit nu maar een hele wijze les zijn voor het verdere verloop van het schooljaar. Ook de boodschap op de trui van Julie vertelt ons één van de belangrijkste dingen in het leven: 'Love is all we need. Dream all day long. '

Na een uurtje valiezen vullen en van de trappen duwen, waren we volledig klaar voor de activiteit van de week: De deathride. Klaus maakte nog even een grapje. Hoe noem je een geit in een fluojas? Een veilggeit. Veilig, want dit was het deze week zeker wel. Bedankt aan Ahlan en KLaus van Sy adventure om de leerlingen deze week te begeleiden. Het vraagt veel persoonlijkheid om er in te slagen dat een groep jullie in één week vertrouwt en dat deden onze kinderen één voor één. 

Met Julie als eerste en meester Lauben als laatste vlogen ze van de hoge rots over het water naar hun meester toe. Een trotsmoment die we dan maar vastlegden met een hele mooie foto en met een smile die eigenlijk alles samenvat van deze week. Ze zijn gelukkig. Zij gelukkig, wij gelukkig... Zo we zijn dan officieel begonnen aan ons lijstje met bedankingen. 

MerSY Wim, Hannah en Virgini om de valiezen van de leerlingen te brengen en te komen halen. Als ik zag hoe andere scholen sukkelden met hun valiezen op de trein, was ik zo blij dat wij op jullie konden rekenen. 

MerSY juf Tatiana, jij was deze week een echte mama en oma of meintje voor deze kinderen. De kinderen hadden aan jou een houvast en ze voelen zich echt goed bij jou. Je aandacht voor details en je zorgzaam karakter zorgden ervoor dat alles deze week op wieltjes verliep. Ik vond het de max dat jij voor de tweede keer met me meeging om deze fantastische week hier in Sy samen te beleven. 

MerSY Meester Lauben, je jeugdig enthousiasme, je verantwoordelijkheid en de manier waarop je met de leerlingen omging zijn de ideale karaktertrekken die je nodig hebt om een topmeester te worden. Ik vond het heel bijzonder om een leerling mee te hebben van 8 jaar terug. Je speech tijdens het kampvuur zal me nog lang bijblijven. 

En dan Pookies, het is zover. Dit is het einde van een hele speciale schooltrip. We hebben het samen beleefd en we zullen hier energie uithalen om de rest van het schooljaar aan te vatten. Vanaf maandag wordt het wel weer een beetje anders. Maar ook dat gaan wij kunnen. En als er eens iets niet lukt, dan weten we nu dat iedereen van de klas zal klaarstaan om jou te helpen. 

Afsluiten doen we met de legendarische woorden uit een liedje van Urbanus, ons laatste liedje op de fuif getiteld: Ge moogt naar huis gaan. 

De show is afgelopen. De klus is hier geklaard

Da diploma in ule zak da is nu heel veel waard

Het avontuuriijk gehalte van deze show was een 10.

Dat hebben jullie ongetwijfeld allemaal gezien. 

Maar 't zal zeker niet de laatste keer zijn dit jaar.

Sy 2024 is nu helemaal klaar. 

Bedankt voor het leven in deze brouwerij

En ik zeg tegen jullie en jullie tegen mij:

Ge moogt naar huis gaan, vaarwel,goodbye

Ga maar naar huis, wuifwuif zwaaizwaai

Ge moogt naar huis gaan , vaarwel,goodbye

Hey ho, let’s go!

En give me my money, yeah

And give yourself the best schoolyear ever. 

Be yourself! 

Be honest!

Be respectful!

Stay amazing!

Do it your way!

See you on monday!

Meester Thomas

Dag 4: Steengoed

Goeiemorgen deze morgen

Klop klop, ja ... ‘Kom binnen!’ “Euh meester, hoe laat is het nu? En wanneer gaan we opstaan?’  

‘We gingen toch een beetje uitslapen? Viktor.’ 'Ja, maar ik heb een beetje honger.’ Vanmorgen mochten we wat langer in ons bed blijven liggen. Het duurde ook wat langer tegendat iedereen beneden aan de ontbijttafel zat. De jongens zaten er snel, maar de meisjes bleven nog wat langer voor de spiegel staan. Wat ons onmiddellijk ook opviel, is dat het volume beduidend stiller was dan de voorbije dagen. Er ontstaan al wat routines. Juf Tatiana zet 's morgen de koffie voor de meesters.  De jongens morsen wel eens, de brooddozen worden gevuld met heerlijke snoepjes en het gevecht voor de witte boterhammen en de salami kan alweer beginnen. Iedereen smulde z’n buikje vol. Dat zou wel eens belangrijk gaan worden, want vandaag stond de megatrekking op het programma. 

Het leuke aan een wandeling is dat je zo’n beetje kan hoppen van de ene klasgenoot naar de andere om een beetje te babbelen en dat er gewoon wel heel veel plezier wordt gemaakt. Er waren heel wat buien: regenbuien, hagelbuien maar vooral heel veel lachbuien. Vooral Noor en Violet lachten van km 1 t.e.m. km 12. Toen meester vroeg aan Noor om een half uurtje te zwijgen voor 5 snoepen sloeg ze zelfs dat voorstel in de wind. ‘Het zou me toch niet lukken’ giechelde ze en ging al dansend en lachend verder. 

Vooraan liep Ahlan Frangipan en omdat hij afkomstig is van Leuven vond de groep het wel eens tijd dat hij West - Vlaams ging leren. Toen we ip een pling aankwamen mè heel veel ges giengen ze de hele tied West - Vlamse woorden roepen. Het gieng van nen nund, een katte, een veugel, een keun, erweten, schommelen nor een prume, een seule en een moshpot. Twoaeren toch wel veel woorden dat ie nie verstoend en ver iedereen flikkerde ip z’n koent. ‘t is topen dat er gin één een koede got en, want iedereen was nu al kiezig en nat. ‘t Weer was wel niet te bien. Het was eihhhh.   

De broeken werden alsmaar vuiler, de temperatuur altijd maar kouder, onze kleren altijd maar natter. Maar wanneer de zon ineens van achter de wolken verscheen, gingen we met onze armen wijd richting de zon staan en ze droogde ons terug helemaal op en gaf ons de energie om onze tocht verder te zetten. Ahlan Frangipan nam de tijd om ons te leren hoe we moesten oriënteren en hoe ze een kaart moesten lezen. Zie je Sy? Nee, ik Sy Sy niet. Sy jij Sy? Julie wist gelukkig waar we waren. We picknickten met een mooi zicht op een dal. De naam paste wel bij al die bomen want het was Bomal. 

We daalden naar beneden. Dalen is eigenlijk vandaag een beetje zoals glijden, vallen, opstaan, flikkeren en als dominosteentjes elkaar laten vallen. Het was gewoon heel gleddig. Ik zag minstens een rijtje van 4 kinderen vallen, rollen en dollen. Bijna de hele klas was gevallen en dat konden ze zeker niet wegsteken want hun achterwerk was helemaal beklad met slijk. Emilia niet, zij wandelede en schaatste als een echte naar beneden. Een schuifje hier en daar en voor we het wisten waren we helemaal klaar en floep de zon was daar. Toen wandelden we naast het spoor en toen riepen we in koor: 'Hey ho, let’s go...' en ‘Give me my money’ 'Yeaaaaaaah.' Eigenlijk leek het vanmiddag goed op het valfestival van Sy. Dus lieve ouders, jullie gon zeker veel waste en thuus. 

Na een tiengel of 7 kwamen we aan de gezichtjesrots. Toen onze moni Aladin vroeg wat de pookies in de rots zagen, waren de meningen verdeeld. De rots heet de gezichtjesrots, maar met veel fantasie kon je er ook zeker andere dingen in zien zoals een eend, een hert of een vogel. 

Dan komt nu de ode aan de steen. Dat een steen niet zomaar een dood voorwerp is en dat er veel mee kan gedaan worden, bewezen deze pookies met veel vuile brookies. Lyen, Jelle, Mylo en Rune waren de kaatsers van dienst. Viktor zocht goud. Celeste en Ella Vds zochten en vonden mooie stenen om mee te nemen naar huis. Sophia vond zelfs een steen in de vorm van een slak. Anaïs, Ahlan en Ruben gooiden ze naar de overkant. Stokken en stenen, ze zijn goud waard. Gelukkig hebben we er ook veel op school, want met een steen of een stok slaat je fantasie helemaal op hol. De laatste kilometers wandelden we naast de Ourthe en waanden we ons even aan zee, want er vloog een meeuw met ons mee. Dat dachten we toch, maar het was Nioh de meeuwenman. Sophia was onder de indruk en vond alvast dat hij moest meedoen aan het kampioenschap meeuwen nadoen.  

Toen we bijna in Sy waren, vroeg Ahlan ons om allemaal op een rij te gaan staan. Hij vertelde ons dat wij een leuke groep waren en dat het voor hem de laatste uurtjes waren hier in Sy. Hij ging gaan surfen met z’n vrienden in Noord - Spanje. ‘En blijf jij dan niet bij ons voor de hele week?' vroegen de avonturiers toch een beetje met een ontgoochelling in hun stem. Nee, vanavond komt Klaus en zal hij ons op de laatste dag vergezellen op de deathride. De deathride, daar kijken we ongelofelijk naar uit. 

En toen was Ella Vanpaemel daar met de 725ste vraag van de week. Maar ze is de max. Ze wil alles weten. Ja, ook over het eten.  Julie gaf haar nog een compliment. Je kan zo goed iemand helpen en geeft zo veel goeie raad. Anaïs gaf dan nog een voorbeeld en Ella genoot van het compliment. 

Toen we aankwamen in ons huisje, was het best wel nog vroeg. Goed gewandeld en gemodderd dus. Jelle, Mylo en nog wat anderen gingen nog wat voetballen met meester Lauben, terwijl anderen naar de douches renden. Na een wandeling van 5 uur was het voor sommigen ook het moment om eens goed naar de wc te gaan. Pauline noemde het de ka**enkoers. Romanie ging voor de troon op de derde verdieping. 

Wist je trouwens dat er twee koeien rondlopen in ons gebouw? Hopelijk leggen ze geen koeienvlaai op de trap. 

Het is nu 17u26 en ik moet bij dit verslag toch een woordje van dank richten aan Pauline en Ella - Marie die mij heel deskundig hielpen met dit verslag. Dit was nu al een hele leuke dag.

En als er dan iemand zegt:  'Ik vind het echt leuk hier. Ik mis hier echt niets, want al mijn vrienden zijn hier.' Dan kan ik alleen maar glimlachen en genieten. 

Vanavond breken we de chalet af en gaat het dak eraf. We houden een fuif. 

Hoe de avond verliep, is voor het verslag van morgen. 

Voor vanavond geen zorgen. 

Het wordt een wonder. 

Hopelijk vannacht geen gedonder. 

Vanavond wordt onze laatste nacht. 

Wij zeggen jullie slaap zacht!

Love all this pookies, to the rock and back

Meester Thomas, Pauline, Ella - Marie en al die andere Pookies

Dag 3: Great minds think alike: Het is hier echt SUPER leuk. 

Dag iedereen

Een hele nacht heeft het geregend. En klokslag om 8u verscheen de zon aan de horizon. Het was een SamZON en hij zong het mooiste lied.

Hé word eens wakker, het wordt tijd om op te staan en weer op pad te gaan.

We wilden vroeg vertrekken om te gaan lopen, maar dat viel niet zo goed mee.

We waren nog een beetje moe en de oogjes van onze vriendjes waren ook nog toe.

Daarom riepen wij heel luid, word eens wakker! Kom eruit! 

We krijgen onze ogen haast niet open en we kunnen amper lopen want alle vier mijn pootjes zijn te stijf. 

ik zei: we moeten wat verzinnen.Om de dag mee te beginnen en dat gaat het allerbeste met muziek. 

En daarom doen we deze ochtend gymnastiek. 1234, hopla en hup naarvoor, 1234 adem in en adem uit. 

Met een kleine groep gingen we lopen. Het waren toertjes van 1,2 km. Zo kon iedereen voor zichzelf bepalen hoeveel ze er wilden lopen. Met een groep van 11 liepen we 1 rondje, met een 7tal liepen we er 2. Enkel Marthe, Pauline, Rune en meester waagden er 3.

We’re gonna run run fast as we can. Because we want to be with you again. 

Maar nu nog niet, nu nog niet... Het is hier gewoon te leuk, we willen nog niet naar huis. Halverwege zitten we nu op deze mooie reis en toch wel even mijn momentje gepakt om dit verhaal verder te schrijven. Vandaag klimmen we letterlijk naar hoofdstuk 3. Na een heerlijke douche en een lekker ontbijt, werden we verzocht om onze pamper aan te trekken, want het moment van de panterpaal was aangebroken. Ik leid jullie even door het gevoel van op de grond tot aan de top. Eigenlijk zagen we het allemaal wel zitten. We gaan dit doen, we klauteren naar boven en éénmaal daar aangekomen, gaan we gewoon op dat topje staan. We kijken naar de trapeze en jumpen ernaar toe. En klaar is kees. De realiteit was anders. Opeens sta je daar alleen voor de ladder. Je krijgt de laatste instructies van Ahlan en dan ga je. Nog steeds heel zelfverzekerd. Zo van, dat lukt me wel en daar ga je als een speer naar boven. Na de ladder gaat het dan al een beetje langzamer. Dan kom je op een punt van: Oh, nee... wat ben ik hier in godsnaam aan het doen? Ik wil eigenlijk naar beneden, maar ik mag niet meer. Nu kom ik op het punt dat ik gewoon naar boven moet. Net voor de top slaat de twijfel weer helemaal toe. De paal begint steeds meer en meer te bewegen, maar ik besef dat ik degene ben die dat allemaal veroorzaakt. Ik begin steeds meer te trillen en wil er nu gewoon vanaf. Maar hoe? Ik moet nog een klein beetje hoger om dan vervolgens op de paal te gaan zitten. Weg plan om er op te gaan staan, maar nu heb ik me er al lang bij neergelegd. Ik tel af van 3 tot 1 en dan laat ik het los. Ik laat me over in de goede handen van onze monitor Ahlan die mij Supermangewijs naar beneden laat vliegen. Een gecontroleerde val die gepaard gaat met een Oh my god, waaaaah, iiiiiiiiiiiiiiiiiii en nog tal van andere woorden die ik liever niet in dit verslag wens te gebruiken. En dan komt de opluchting, ik sta terug op de grond. Eerlijk, zelf heb ik geen hoogtevrees, maar die pamperpaal doet z’n naam alle eer aan. De panterpaal was stoerder geweest, maar door de adrenaline en de angst die het allemaal losmaakt begrijp ik de verspreking volledig. Toen meester zich ook naar beneden liet vallen, mochten de leerlingen meester z’n schoenen pakken van de moni. Zo gezegd, zo gedaan. En daar stond ik dan met mijn sokken op de bosgrond. Nu, niet iedereen heeft het gedurfd en ook dat is oké.

Het mooiste moment vanmorgen was misschien wel voor meester Lauben. 8 jaar geleden was hij zelf mee als leerling met mij naar Sy. Hij kon toen niet op de pamperpaal, want er zat een barstje in z’n pols. En nu 8 jaar later stond hij daar op diezelfde paal en dook hij als een echte panter naar de trapeze. Gelukt en toen was voor hem de cirkel helemaal rond. Geen traantje, maar toch een high five van zijn trotse meester van toen. Toch wel weer een teken dat we toch weer wat ouder worden. Ook super dat hij nu aan de start staat van zijn opleiding als meester. Hij zal dat heel goed doen, dat zijn wij nu al zeker.  Er zijn hier al heel veel grenzen verlegd en voor de ene ligt die nu éénmaal op 10 m boven de grond. Voor een ander is op de begane grond blijven staan meer dan goed genoeg. Zij hadden het dan weer te druk met supporteren en complimenteren van de durvers. Na de pamperpaal gingen we naar de grote grot. In twee groepen ontdekten we een coole grot waar stalachtieten en stalacmieten elkaar tegenkomen, een zuil of een kolom genaamd. We kropen door smalle gangetjes en ontdekten dat de grot verschillende etages had. Ahlan de bovenste verdieping de zolder met hele mooie schatten. Er was niet veel plaats. We kropen met ons gezicht door een gat en Ahlan maakte de tijd om er ons één voor één in rond te leiden. Hij doet het echt wel goed.

Erna mochten we helemaal in het donker de uitgang zoeken. Ook dat was weer grensverleggend.

In de namiddag gingen we naar een steile rots en die mochten we beklimmen. In groepjes van 3 klommen we naar omhoog. Ahlan had 5 touwen voorzien. Eén iemand kon klimmen, de andere zorgde voor het zekeren en de 3de leerling moest er dan voor zorgen dat de verzekerde leerling goed verzekerd werd door de verzekeraar. Het is niet meer zo duidelijk zeker? Voor de zekerheid neem ik het zekere voor het onzekere en stuur ik nog wat foto’s door via de facebookpagina. Dan ben ik zeker dat jullie het helemaal begrijpen. We klommen steeds hoger, steeds sneller en steeds steiler. Om iedereen de kans te geven om een aantal keren te klimmen, deed onze moni zelfs overuren waarvoor we hem uitdrukkelijk bedankten met een groot applaus tijdens het avondeten. MerSY Ahlan, je bent een krak in je job.

De dag was nog niet gedaan. Enkele stoeren meiden waaronder Marthe, Ella - Marie, Celeste, Romanie, Violet en Cilou gingen samen nog eens met meester op pad om de avondwandeling te gaan voorbereiden. Na het avondeten kwamen ze één voor één bij mij voor een tekstje naar jullie. Buiten, zittend op een bankje en met de zon in ons gezicht kwamen ze één voor één vertellen wat ze al van deze week vonden en samen goten we dit in een tekstje. Eerlijk, ik vond het toch wel een beetje idyllisch en trakteerde mezelf op 1 pintje.

Eigenlijk genoot ik wel van dat momentje. En ze wisten niet van elkaar wat ze gezegd hadden, maar bijna allemaal begonnen ze met dezelfde zin. Zo grappig... Ik denk dat ze het hier echt wel leuk vinden. Ik leer ze beter kennen en ik vind ze allemaal geweldig. Allemaal heb ze hun eigen en unieke talenten. Hiermee kan ik werken om dit laatste schooljaar te starten zoals het hoort.

De dag sloten we af met een stiltewandeling. Dat probeerden we toch. ;-) Met zaklampen en onze fluojas waagden we ons naar de oever van de ourthe om vervolgens via een steile berg met trapjes helemaal boven uit te komen. We gingen terug naar beneden en passeerden ons huisje voor wat hout en marshmellows en gingen toen met z’n allen rond het kampvuur zitten in de weide. Even genietend van de sterren, maar vooral van het gezelschap en van elkaar. Er werden hele mooie dingen gezegd, maar dat hou ik dan toch wel even onder onze klasgroep. Maar wees er maar zeker van dat dit een goede basis is voor het vervolg van het schooljaar. De fundamenten zijn gelegd en respect, verdraagzaamheid en vriendschap zijn de 3 belangrijkste peilers waarop we onze klasgroep gaan bouwen.

De regen doofde ons vuur en we kwamen pas heel laat toe in Rocher de Sy. Moe, maar voldaan ploften we ons neer op ons kussen en vielen één voor één in een diepe slaap. Stilte, alleen het tikken van de regen is nu nog te horen. Ook juf Tatiana en meester Lauben gingen net hun bedje gaan opzoeken om te genieten van een zalige nachtrust.

Ik geniet van de stilte, van deze dag, van deze groep. Ze tonen dat ze er zijn voor elkaar en bereid zijn om voor elkaar te gaan. Ondertussen tikt de klok verder en is het donderdag. Na een voorlaatste nacht wacht een voorlaatste dag. Een lach verschijnt op mijn gezicht. Het is hier echt super leuk.

Slaap zacht.

Meester Thomas

_____________________________________

 De tekstjes van de kinderen:

Hey

Dag mama en papa

Het is hier een hele leuke vakanSy. Het weer is heel wisselvallig. De activiteiten zijn fantastisch.

Ik zou graag nog eens naar hier terugkomen. Ik heb nog niet veel gebabbeld hoor. ;-)

Tot volgende week vrijdag. Ik blijf hier nog een weekje langer.

Pauline

Hallo mama en papa

Het zijn hier al hele leuke dagen geweest. We hebben al veel avontuurlijke dingen beleefd. Het weer is meestal goed, maar af en toe valt er wel een beetje regen. De rest vertel ik wel wanneer we thuis zijn, anders mis ik hier te veel.

Groetjes Romanie en eog een grote knuffel erbij

Dag mama en papa

Het is hier super leuk. Het slapen met de vriendinnen is tof. Ik heb al veel grenzen verlegd en ik ben blij dat ik hier ben.

 Groetjes

Cilou

Hallo mama, papa en zus

Het is hier super leuk. Ik heb al veel plezier gemaakt en ik heb jullie nog niet veel gemist. De activiteiten zijn fantastisch en ik heb al veel mooie plekjes ontdekt. Bedankt voor de vele mooie briefjes. Ze hangen aan de muur met jullie foto’s.

Ik kijk er alvast naar uit om jullie vrijdag een dikke knuffel te geven.

Kusjes

Ella - Marie

Dag liefste mama en papa

Momenteel vind ik de activiteiten hier heel leuk. We hebben al veel uitdagende en leuke dingen gedaan. Ik heb al veel grenzen verlegd. We hebben al veel mooie natuurstukjes gezien.

Het eten is lekker, vooral de dessertjes. Ik kijk er zeker naar uit om jullie terug te zien.

Ik hoop dat jullie het goed hebben in het kleine Lissewege.

Liefs

Je Ella’tje Vds :-) XXX

Hallo mama en papa

Het is hier super leuk. Ik heb op de pamperpaal gestaan en op een rots geklommen. Voila!

Groetjes, Marthe

Dag mama en papa

Het is hier super leuk waardoor dat ik jullie eigenlijk niet veel mis. Klimmen vond ik fantastisch. Naar de deadride kijk ik ook uit. Ik hoop dat het thuis ook goed gaat nu papa en op reis zijn.  

Meer weet ik niet te zeggen. Ik ga afsluiten met de zin waarmee ik begon. Het is hier super leuk.

Groetjes Liki

Hey

Het is hier super leuk. We hebben al gerappeld, een rots beklommen, binnen in een grot gegaan. De pamperpaal hebben we ook gedaan. Gelukkige verjaardag voor Ella morgen!

Ik moet nu wel weg, want ik moet nog heel veel plezier gaan maken.

Groetjes Noor

Dag mama en papa

Ik beleef hier de tijd van mijn leven. We hebben o.a. al de Via Corda en een oriëntatieproef gedaan.

Ook zijn we op de pamperpaal geweest. Het was wel even schrikken toen ik ervan was gevallen, maar het viel eigenlijk wel mee. Heel misschien is mijn zaklamp wel kapot, maar ik mag gelukkig wel die van juf Tatiana gebruiken. Er zijn nog zoveel leuke dingen, dat ik het onmogelijk allemaal kan vertellen.

Groetjes Ella Vp

Hallo mama, papa en Xander

Het is hier heel leuk. De eerste dag zaten we wel lang op de trein en hebben we in de namiddag al een wandeling gemaakt. De tweede dag was er de Via Corda. Dat was heel hoog. Daarna hebben we de minirappel gedaan. Het zag er gemakkelijk uit en laag, maar het was eigenlijk super lastig. Vandaag ben ik op de pamperpaal geweest. Het was eng om naar beneden te springen. Vandaag gingen we ook nog rotsklimmen. Onze monitor is heel leuk.

Leve Cercle!

Ruben

Liefste mama en papa

Ik kan in deze 5 dagen mijn dromen waarmaken. Ik heb mijn angsten overwonnen. Ik vind het heel fijn dat ik geen hoogtevrees meer heb, want dan durf ik zomaar van de pamperpaal te springen. Ik mis jullie wel. Ik hoop dat we zo’n dingen ook nog eens samen kunnen doen.

Van je lieve kindje Sophia

Liefste familie

Ik heb het hier echt wel naar mijn zin. We doen vaak leuke dingen, dus ik verveek mij niet echt. Ik mis jullie wel een beetje, maar binnen een paar dagen ben ik terug thuis. Je hebt hier niet veel tijd om na te denken over thuis. Doe de groetjes aan iedereen. Ik hoop dat ik veilig thuiskom.

Nog een dikke kus van Anaïs

Hallo allemaal

Het is hier alleszins al leuk. De bedden liggen goed en de kamers zijn leuk. De activiteiten vond ik al heel tof. Ik heb al veel grenzen overwonnen. Het eten is heerlijk. Hopelijk zie ik jullie rap.

Groetjes Celeste

Dag mama en papa

Het is hier tof, maar ik mis jullie wel een heel klein beetje. We hebben hier al heel veel leuke activiteiten gedaan. We hebben ook al naar een film gekeken. Ik heb zelfs al iets gedaan dat ik eng vond.

Knuffels van Julie

Hallo mama en papa

Het is hier super leuk. Ik zou hier wel nog kunnen blijven. Maar ik mis jullie ook een beetje. De activiteiten zijn hier leuk en ik ben hier dingen aan het doen waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze ging doen. Het eten is hier lekker, maar natuurlijk niet zo lekker als thuis. De bedden piepen een beetje en dat is wel ambetant. Ja, dat is het denk ik.

Groetjes Nioh

Hallo

Het is hier heel leuk. Het eten vind ik niet zo lekker. De activiteiten zijn hoog en tof.

Je mag hier tekenen, knutselen en veel spelen. We mogen wel niet luid zijn, want dat vinden de leerkrachten niet zo fijn.

Groetjes Viktor

Hallo, ‘t is Jelle

We beginnen elke dag met  scheetjes. De activiteiten zijn leuk. Het ochtendeten is lekker. Ik heb al veel dingen in de hoogte gedaan waarvan ik dacht dat ik heel bang van ging zijn. Ik heb wel niet alles gedaan, maar de meesters en de juf zijn trots op mij. Ik heb een nieuwe vriend. Het is meester Lauben. En fliep, flap fluit, het verhaaltje is uit met een fluit.

Daag

Jelle

Hallo mama en papa

Ik mis jullie wel. Elke ochtend is het rustig, maar soms hebben we wel wat last van de stank van de scheetjes. Ik heb zin in het cadeautje dat mij staat te wachten als ik terug thuiskom. De activiteiten zijn hier heel leuk en ik heb zin in de nachtwandeling straks. Het voetballen met alle jongens en meisjes vind ik leuk. Het ochtendmaal is ook lekker.

Groetjes Mylo

Hallo mama en papa

We hebben al veel activiteiten gedaan zoals rotsklimmen, rappel en de pamperpaal. Bij de wandeling in het bos moest je lezen naar waar je moest gaan. Klimmen door de bergen met het touw was ook tof. Je moest echt teambuilding doen. Ik voel me heel goed. Het zijn ook leuke avonden zoals filmavond, quizavond en vanavond gaan we nog op uitstap met de zaklamp. Het eten is ook lekker en het is hier ook gezellig.

Groetjes Rune

Dag papa en mama

Alles oké thuis? Missen de hondjes mij? Geef ze alvast een knuffel van mij! Ik ben op de pamperpaal geweest. Ik heb ook gerappeld, op de rotsen geklommen en heb een grote wandeling gemaakt.

Dat was het.

Groetjes Lyen

 Salut mama, ce mai faci. Cum la tine, eu tot bine, chiar am facut multe lucruri aici si este chiar foarte bine, mancam bine ne jucam , si dormim foarte bine . Asta este tot ce vroiam sa iti zic. Chiar mie dor de tine si deja ne vedem peste doua zile.

Cu drag Emilia

___________________________________________________________________________________

DAG 2: Inside Out the ROCK

Dag Lissewege

Voorwoord:

In de nacht kleurde de zon helemaal geel. Ah, maar de zon is toch altijd geel? :-) Het was volle Maen. Hout was er overal, want we waren heel dicht bij een bos. De Timmerman bouwde nog een hut. We zagen zelf een Violetje groeien in het bos. In de Ourthe zwom Devisch. We droomden dat het herfst was en dat we op vakanSy gingen naar alle 7 de werelddelen. We zaten onder meer in Parijs en hadden het gevoel dat we er zeker 365 dagen verbleven. Of waren het er nu 366? We zagen een spin met 16 poten en het atomium bevond zich nu in Rusland. Een slang kronkelde onze kamer binnen en er zat een clownvis in onze drinkfles.

En dat was nog maar de eerste droom van onze nacht. Er was nog een tweede droom. Celeste kwam in haar Vandenbroucke die helemaal beklad was met heel veel Vanderslycken en kwam door de grote Del Porte toe in de eetzaal. Ze had haar Cercle outfit aan en riep: Victor! We hebben gewonnen van Club Bruggeman. Ze zag een malle appel (Ella Vp) en een stukje Brysse en een lekker kopje Dauwens Egberts en begon aan het ontbijt. We passeerden nog in Noorwegen, Sophia en Romanie. Wat was dat allemaal raar. We zagen er zelfs Marthe van K3 en een hele Sterkens Julie. De Vanliefde voor deze plaats is groot, maar dat is dan ook alles voor deze nacht. We werden wakker door een Ezel met wel 1000ia geluiden. (Emilia) En daarmee werden ook alle quizantwoorden van gisterenavond mooi in dit eerste verhaaltje samengevat. It was a little Lyen in Dusoir, maar allez. Liegen hebben we hier nog niet gedaan. Ik wil niet dat je liegt, alstublieft. We zijn eerlijk ;-) en we vinden het heerlijk.

De quiz was leuk! Na een verhaaltje voor het slapengaan, was het tijd voor een nieuw hoofdstuk in dit mooie avontuur: De eerste nacht. En dat de eerste nacht gepaard gaat met moeilijk in slaap vallen, was ook deze keer een feit. Maar na een tijdje werd het gefluister van de leerlingen en het kraken van het huis minder en minder. Na een laatste lach, een laatste plas, een laatste draai en een laatste woord was het tijd voor een eerste zucht, een eerste snurk en een diepe slaap.

We werden deze morgen wakker door de ochtendzon. Volledig klaar om er van dag 2 een grensoverleggende dag van te maken. De zon was wakker, check! De kinderen ook, check! Maar, nog geen ontbijt. Oei... Normaal ging die geleverd worden tussen 5 en 7, maar om 8u30 nog geen spoor van de leverancier van ons ontbijt. De bakker was nog niet wakker. Zonder ontbijt, geen jolijt. Wanneer we het niet meer hadden verwacht, kwam er opeens een busje aan. En wat er uit dat busje kwam, toverde een glimlach op iedereen z’n gezicht. Brood, melk, fruitsap, 6 soorten cornflakes, choco, confituur en lekker beleg voor onze lunch. We gaan hier alleszins niet verhongeren. En gelukkig hebben we nog genoeg snoep. We zouden het hier zeker nog een week of twee overleven.

Toen ons buikjes gevuld waren, maakten we ons klaar voor de Via Corda. Via een koord en allemaal aan elkaar geklikt baanden we ons een weg naar de voet van de rots. De rots die in de zon schitterde boven het bos hier in Sy. Gaan we daar op? Nee, echt! En hoe? Euh... Allemaal aan elkaar? Is dat geen groot gevaar? Is dat niet een beetje zwaar? Is dat dan helemaal naar daar? Na een duidelijke uitleg van onze eigen Indiana Jones van hoe we dit allemaal gingen doen en hoe we elkaar gingen helpen, stapten we naar de berg. Maar daar daar dachten 2 koeien helemaal anders over. Na een paar koeienvlaaien op het pad, stonden ze daar. In het midden van de weg. We konden niet meer door. Gelukkig slaagden meester Thomas en onze moni erin om de twee lieve koeien in het bos te jagen. We klommen we via een padje naar omhoog. Dat was al pittig, maar nog maar het begin van hoe we de rots ging trotseren. En wij maar klikken. Een klikje hier, een klikje daar, een klikje beneden en een klikje boven. We klikten samen duizenden keren. En het klikken mag je letterlijk en figuurlijk nemen. Hier is deze avonturenklas voor gemaakt. Die rots maakte meester trots. Ze hielpen elkaar zoals een klas dat hoort te doen. Komaan, we doen het samen. Zet je voet maar daar, glij maar naar beneden. Hoe moet ik dat dan doen? Eigenlijk moesten wij niet veel meer zeggen. Iedereen hielp elkaar. Het maakte helemaal niet uit wie voor of achter hen liep. Ons leven hing aan een koord en we hingen aan elkaar. En dit is de enigste activiteit die we deze week ook allemaal moeten doen. Als er één schakel niet meedoet of er tussenuit valt, dan kunnen we niet meer verder. En daar wil ik met deze groep naartoe. Ik wil de trotsrots gebruiken als een topmoment die we samen als groep niet meer mogen vergeten. We schakelden steeds hoger en uiteindelijk stonden we helemaal van boven. We riepen wat heen en weer en overal waren lachende gezichten te zien. En ja, er waren ook tranen van angst. Maar die gingen even snel weer weg door de bemoedigende woorden van hun medeleerlingen. Ook juf Tatiana en meester Lauben vinden het geweldig om met deze groep deze reis te beleven.

Na de middag stond de minirappel op het programma. ‘Is dat dan ook een rots’? vroeg Julie. Ja, maar nu gaan we van een kleinere rots naar beneden rappellen. We gaan op een rots, van die rots en tussendoor gaan we nog even in en uit een rots. Jawel, we gaan in een donkere grot. Terwijl de meesten achterwaarts naar beneden wandelden, ging meester Thomas in groepjes van 5 even de grot gaan verkennen. En wat we daar vonden was goud. Velen dachten al onmiddellijk aan rijk worden, maar goud was het niet. De waterdruppels in de grot worden gevormd door een oplossing van kalksteen (calciet) in koolzuurhoudend water. Geen goud, maar wel heel mooi om te zien. Met onze zaklamp was het best wel gezellig, maar helemaal op het einde ging het licht toch wel eens helemaal uit. Daarnet werd er terug een vlogje ingeblikt. De vloggers waren Ella Vp, Ella Vd, Noor en Violet. Die krijgen jullie straks zeker ook nog te zien.

Toen we terug waren werd er gedoucht, nog wat gevoetbald en werd er nog wat gechilld. En als je dacht dat ze dan al helemaal uitgeteld in de touwen lagen, nope. Er is nog heel veel energie over. En dan de vraag van vandaag: Naar welk film kijken we vanavond? Film? Ah ja, Pauline had meester al gebrieft deze morgen dat de planning zo zou zijn. Vanavond film. En meester vond het goed. En dan maar gissen natuurlijk! Maar bij dat gissen, kwamen er uiteraard ook heel wat suggesties:

En de winnaar is: Inside out. Een film over gevoelens en laat dat hetgene nu zijn dat als een hogesnelheidstrein door hun lijf raast. Puberen, jullie zeker niet onbekend. Maar niets dat we niet de baas kunnen. Ik denk wel dat ik voor iedereen mag spreken en zeggen dat ze zich heel goed voelen hier in Sy en in deze klasgroep. Nu, bij het schrijven van dit verslag zitten ze te kijken naar de film. De één met hun knuffel, de andere dicht tegen z’n maat of haar vriendin gevleid. Liggend, fluisterend. De ene met een hoestje, de ander met een niesje en Viktor met een scheetje.

Morgen laat ik hen zelf even schrijven. Dan krijgen ze de kans om zelf even een tekstje op de website te plaatsen. Nu is het alvast lachen met de film, zo zalig om hen zo gelukkig te zien.

Viktor liet net een protje, Ella - Marie is een zotje, Noor gaat steeds maar door, Nioh gaat er steeds voor, Julie gaat als een speer, Celeste zorgt voor de sfeer. Ruben slaapt in z’n Cercle bed, juf Tatiana al veel koffe gezet. Mylo ligt graag op z’n gemak, Sophia gaat uit haar dak, Anaïs is heel lief, Romanie houdt van Sy, Rune is vaak riebedebie. Emilia heeft de tijd van haar leven,  Violet altijd met een lach, Ella Vp, koningin van de vragen van de dag, Jelle heeft al veel grenzen verlegd, Marthe krijgt het wel uitgelegd.

Ella VdS gaat steeds hoger: een 10, Pauline heeft alles gezien, Cilou is nog lang niet moe, meester Lauben is zo goe, Lyen horen we veel. 

Voila, dit is het laatste dat ik met jullie deel.

En ik ben trots, trots als een rots.

Slaapwelknuffel

Neiltje, Freddy, Draakje, Hondje, Kaatje, Kabie, Birtie, Brocco, Konijn, Tatti, Beer, Waffie, Leeuwtje, Fluffy, Doekje, Vanillatje, Watermiloen, Dante, Slaapkonijn, Vosje en mama Draak

DAG 1: Ja Yes Si VakanSY Oui

Bonsoir Lissewege

Deze ochtend was het al goed druk aan de schoolpoort van het zesde leerjaar. 20 over 7, juf Tatiana en meester Thomas waren nog maar net toegekomen en daar stond Lyen al met zijn ouders. Ruim een half uur te vroeg, maar met heel veel zin om dit avontuur aan te vatten. Hij was klaar en wist niet meer wat hij thuis nog moest doen. Ik snap het man. Druppelsgewijs kwamen de andere leerlingen de schoolpoort binnen geladen met een grote, een grotere en een grootste valies. Is het niet Ruben? Mylo heeft zelfs een wasmachine mee en in de valies van Ella Van Paemel zaten misschien wel M&M's. Iedereen was op tijd en we moesten gelukkig geen valiezen achterlaten in Lissewege want de koffer ging toe. Alles paste tetrisgewijs in de grote auto van de mama van Cilou. Wow, dat rijmt…  Dat belooft voor het verslag van het verdere verloop van de dag. Met een kleine delegatie ouders trokken we naar het station, het is toen dat ons avontuur begon. Om 8u14 om precies te zijn, vertrokken we uit Lissewege met de trein. We dachten tot in Gent, maar dat was blijkbaar niet ons beste moment. We waren al aan het verdwalen, een lieve mevrouw kwam ons uit de trein halen. 

Toch even dit verslagje onderbreken met een plaatselijk weerbericht. Op dit moment is het pijpenstelen aan het regenen en de helft van de klas vertoeft zich nog in de bossen van Sy. De ene helft zal dus spreken over een droge namiddag, terwijl de andere helft wel behoorlijk nat zal zijn. Ok, waar zat ik weer? Sorry voor het storen. De rest van deze namiddag zul je straks wel horen. 

Die mevrouw hielp ons verder naar de juiste wagon. Het was toen dat het tweede deel van onze treinrit begon. Geen reservatie aan de ruit. De conducteur kwam met zijn besluit. In Oostende waren ze onze school vergeten. Foei meneer de conducteur, naar bed en zonder eten. Gelukkig vonden we dan wel een leuk plaatsje. Een oma was heel lief, een andere meneer vond de drukte best wel gezellig. In Brugge spoorden we verder tot in Luik. Heel wat kinderen aten snoepjes in d’n duik. Drie kwartetten speelden uno. Een groepje speelde Dobble, Mylo, Lyen en Rune speelden met die mini skateboardjes. Uno leerling genaamd Jelle speelde uno met meester Lauben.  Er werd nauwelijks geroepen. Ja, toch even over die snoepen. Ik denk dat ik in heel mijn leven nog nooit zoveel snoep heb samen gezien. Give me my money! Heyyyyy... Give me my money! Heyyyy… Allez meester zeg eens: Give me my money! Maar meester zei niets. In Sy sprak hij dan de profetische woorden: Give me your candy, heyyyy. En alle snoepen verdwenen allemaal in één grote pot. Maar goed, er zit nu toch wel een klein gat in hun tanden, euh in dit verhaal. Vanaf Luik spoorden we verder naar onze vakanSY hier in de Ardennen. We kamen aan in de regen en toen kwamen we onze monitor tegen. Hij heet Ahlan en zorgt deze week voor de veiligheid van ons allemaal. Eigenlijk lijkt hij een beetje op Indiana Jones. Hopelijk beleven we met hem heel wat avonturen. 

Eénmaal binnen in ons thuisje konden we genieten van onze zelfgemaakte lunch. Dank je wel mama of papa! We hadden eigenlijk niet meer zo veel honger want we hadden al wat soep binnen met een n erin. Even onze kamer gaan bekijken en toen waren we klaar voor onze eerste activiteit. We gingen leren oriënteren. We werden verdeeld in twee groepen. We deden dezelfde wandeling maar in de andere richting. We gingen elkaar in het midden splitsen zei Pauline, maar eigenlijk bedoelde ze dat we elkaar in het midden dus moesten tegenkomen. De groep van meester Thomas wou de andere groep roepen. We riepen Leo, Ella, De Lisblomme en zelfs Ter Poorten, maar er kwam geen gehoor. Even over Ter Poorten, net zoals in Lissewege waren er tijdens de wandeling heel wat poorten. Dat is de enigste link hoor. We zijn allemaal zot van De Lisblomme. We zijn elkaar dus halverwege niet tegengekomen. De ene groep liep een beetje verkeerd, maar we hebben er toch veel uit geleerd. Sommigen deden het met droge en andere met natte kleren. De namiddag kan toch een beetje triester. In een bos lag een vermoorde priester. Het verhaal is een beetje te lang en het maakte ons toch een beetje bang. En ondertussen leerden we een beetje Frans. Je m’appelle frikandel en je suis un croissant zei Ruben. Silou, wat gaan we vanavond doen? Babbelen in ons bedje. Ja, maar... Niet veel te laat, veel te laat. Anders is het 1 keer pompen, 2 keer pompen, 3 keer pompen… Dat is iets wat Noor zou zeggen. Wij zouden niet durven. 

Het is nu 17u en dit is alvast de vraag van vandaag: Wat gaan we eten? Ewel, we weten het ook niet. We gaan nu alleszins onze snoepen links laten liggen. Elke dag één of twee snoepjes. En dan nu de afwasgroepjes: de 3 musketiers, nachtwacht, de 3 wc – rollen, de Grinders, de I-tjes en de schone slapers. 

Net een vlogje en het weerbericht ingeblikt met Marthe, Ella – Marie, Cilou en Pauline. Dat krijgen jullie straks ook wel te zien. 

Maar eerlijk, nu zou ik toch heel graag willen weten wat we straks gaan eten. Ik laat jullie nu even los, misschien gaan we straks nog naar het bos. Maar dat hangt volledig af van de regen. Vandaag toch veel over ons hoofd gekregen. Maar we zijn positief en vooral heel erg lief voor onze meesters en juf. En dat kunnen wij alleen maar beamen. Er heerst een ontspannen sfeer. Een spelletje, een dansje en karaoké. Het is misschien een beetje druk, maar we hebben geluk. Geluk om hier te zijn. De eerste dag was alvast reuzefijn. We laten gewoon alles op ons afkomen. Het wordt een super week. 

Maar nu zijn jullie waarschijnlijk nog benieuwd op het antwoord van de vraag van de dag. Dit is het antwoord:

Blinde vinken met pruimen en gebakken patatten. Of zoals Celeste zou zeggen: een veugel zonder kop met prumen en patatten. De blinde vink en de patat waren een succes. De pruimen iets minder. 

Na de natte verkenningswandeling van Celeste, Romanie en meester Thomas daarnet, hebben we unaniem beslist om het een beetje rustig te houden vanavond en niet meer naar buiten te gaan. Geen zaklampentocht. We blijven lekker binnen en doen nog een paar rondes van een de grote avonturenquiz. 

Het was de max en hoe het allemaal verliep hou ik liever voor morgen. Na het verhaaltje van de dag en het tonen van de vlog is het tijd voor een beetje rust. Sommigen beginnen al te gapen, het is tijd om te gaan slapen. Met hun knuffel dicht bij de hand, werd Sy het stilste dorpje van het land. 

Sy you tomorrow!

Het zesde leerjaar, juf Tatiana, meester Lauben, Indiana Jones en meester Thomas